In de ochtend ben ik al druk mijn tas in aan het pakken. Ik ga een weekendje weg met mijn oudste zoon. Een tijd geleden gaf hij aan dat het hem leuk leek om weer eens in een hotel te slapen. Liefst een hotel met zwembad, want zoonlief is een waterliefhebber. Nou, die hebben we gevonden. Op naar Valkenburg!
Ik ben enthousiast en ik heb er zin in! Leuk om die enthousiasme te delen, maar echter zie ik bij zoonlief wat anders. Hij is wat stiller en lijkt helemaal niet zo enthousiast. In eerste instantie merk ik even dat ik dat lastig vind. Een weekendje weg gaan is tenslotte toch leuk? Echter laat ik direct al mijn verwachtingen varen.
Mijn zoon vindt afscheid nemen van zijn huisdieren vaak lastig en bovendien ervaart hij wat spanningen. Waar gaan we precies naar toe? Hoe zal het eruit zien? Hoe zal het gaan?
Begrijpelijk. Voor hem is dit een nieuwe, onduidelijke situatie en hij neemt op dat moment afscheid van de situatie die voor hem heel duidelijk en veilig is. O.a. zijn huisdieren.
Wat krachtig van hem om dan toch het ‘avontuur’ aan te gaan.
Daar zitten we dan, samen in de auto. Ik met mijn enthousiasme. Hij enigszins gespannen en verdrietig. En weet je….Dit kan prima samen gaan!
Ik erken zijn emoties en laat hem gewoon zijn met wat er is op dat moment. Tegelijkertijd laat ik mezelf ook zijn met wat er op dat moment is.
Wat jammer zou het zijn als ik van hem verwachtingen zou hebben die op dat moment niet reëel zijn en dat hij teleurstelling van mij zou ervaren, terwijl al wat er is op dat moment is, gewoon emotie is. Deze emoties mogen er tenslotte zijn. Door dit er gewoon te laten zijn, is er ook ruimte om te emoties goed te verwerken en leert hij dat het oké is om gevoelens en emoties te hebben.
Gedurende de reis zie ik de spanningen en het verdriet zakken. Hij zit weer wat relaxter in zijn stoel en begint steeds meer te kletsen.
En wat een fijn weekend was het uiteindelijk! Geloof me…het ontbrak niet aan gezelligheid en enthousiasme. Dat was er volop!
De valkuilen van het hebben van verwachtingen over je kind is dat het je kan frustreren op het moment als het kind niet aan deze verwachtingen voldoet.
Daarnaast kun je dingen die WEL goed gaan over het hoofd zien, omdat je je focus bij andere verwachtingen hebt liggen.
Je kind ervaart mogelijk teleurstellingen bij jou, omdat jij het als een gebrek ziet. Maar misschien is dit juist wel een talent van jou kind.
Uiteraard heb je verwachtingen. Het is ook niet mogelijk om ze niet te hebben, maar heb jij verwachtingen? Ga eens na of deze reëel zijn en of ze wel aansluiten bij de kwaliteiten en talenten van je kind. En misschien kun je ontdekken waarom jij deze verwachting(en) hebt.
